Watykański dziennik "L'Osservatore Romano" skrytykował "Avatara". Wizjonerskiemu dziełu Camerona oberwało się między innymi za "panteizm" i "sentymentalizm". Mnie jednak najbardziej uderzył zarzut, jakoby w filmie było "mało prawdziwych emocji, ludzkich emocji w świecie alienów".

Hmm... "Avatar" jest właściwie jedną wielką EMOCJĄ. Przez niemal trzy godziny bohaterowie (a ja wraz z nimi) doświadczali wielu różnorakich emocji. Aktorzy, jak na wielki spektakl przystało, grali bardzo emocjonalnie. Również ci "cyfrowi", co było możliwe dzięki rewolucyjnej technice nazwanej - nomen omen - e-motion capture. Ponadto wątek miłosny - oparty oczywiście na emocjach - był tu kluczowy. Tym samym główny bohater, Jake Sully, przeżywał wiele "ludzkich emocji w świecie alienów". Ba - zobaczył w owych "alienach" ludzi. Jak to się stało, że watykańscy recenzenci ich nie dostrzegli?


Recenzja z "L'Osservatore Romano" przypomniała mi czasy, kiedy jako mały chłopiec byłem jeszcze zaciągany przez rodziców do kościoła. Pamiętam, że niemal w każdym kazaniu ksiądz upominał, że "kto nie ma Boga w sercu, ten nie będzie potrafił prawdziwie pokochać i drugiego człowieka". Czy nie dlatego dla watykańskich krytyków Wielka Miłość w "Avatarze" nie jest ani "prawdziwa", ani "ludzka", bo oni po prostu nie wierzą w wyższe uczucia niepodyktowane przez chrześcijańskie dogmaty? W uczucia "alienów", którzy w sercu noszą co najwyżej panteistyczną Eywę? Zaiste, nie ma to jak katolicka empatia.